زمان مراجعه

روز

تاریخ

حرف اول نام خانوادگی

یک‌شنبه

98/05/27

از حرف «الف» تا حرف «ب»

دوشنبه

98/05/28

از حرف «پ» تا حرف «خ»

سه‌شنبه

98/05/29

از حرف «د» تا حرف «ط»

چهارشنبه

98/05/30

از حرف «ظ» تا حرف «گ»

پنج‌شنبه

98/05/31

از حرف «ل» تا حرف «ی»

متن نمایشی مربوط به آزمون عملی کارشناسی ارشد رشته بازیگری

نقش خانم‌ها

«یلنا » از صفحه 323- 324 نمایشنامه‌ی «دایی وانیا»

از کتاب «نمایشنامه‌های چخوف»

نوشته‌ی: آنتوان چخوف– ترجمه هوشنگ پیرنظر- نشر قطره، 1374

نقش آقایان

«دایی وانیا » از صفحه 302- 303 نمایشنامه‌ی «دایی وانیا»

از کتاب «نمایشنامه‌های چخوف»

نوشته‌ی: آنتوان چخوف– ترجمه هوشنگ پیرنظر- نشر قطره، 1374

یلنا:

«[تنها] هیچ چیز بدتر از این نیست که آدم راز کسی را بداند و نتواند کمکش کند. [اندیشناک] دکتر علاقه­ای به سونیا ندارد. این واضح است. اما این دلیل نمی­شود که با او عروسی نکند. سونیا خوشگل نیست ولی برای یک پزشک شهرستانی به سن و سال او بهترین همسر است. سونیا دختر پراحساسی است. مهربان و پاک­دل است... نه این هم نیست [مکث] من حال این دختر را می­فهمم. در این ملال بی­امید، میان این سایه­های تاریک که اسمشان را آدم گذاشته‌اند، و این مصاحبان مبتذل بی­مقدار که دورش را گرفته­اند و جز خوردن و خوابیدن کاری ندارند، دکتر که گاهی پیدایش می‌شود، به نظر متفاوت می­آید، جالب می­آید، حتی جذاب به نظر می­رسد. مثل قرص ماه که در تاریکی می­درخشد. آدم دلش می‌خواهد تسلیم جذبه او شود و خودش را فراموش کند... گمان می­کنم خود من هم مجذوب شده باشم... بله وقتی دکتر نیست من هم احساس ملال می­کنم و حتی همین حالا که درباره او فکر می‌کنم لبخند می­زنم. این دایی وانیا می­گوید که خون آدم آبی در رگ­های من جاری است. می­گوید یک بار هم که شده در زندگی تسلیم احساسات بشوم. قیود زندگی را ول کنم. شاید راست می‌گوید و من باید این کار را بکنم... اما ای کاش می­توانستم مانند یک پرنده فارغ­البال و آزاد پرواز کنم، دور از همة شما... دور از صورت­های خواب­آلود شما، دور از حرف­های مبتذل شما، پرواز کنم. وجودتان را فراموش کنم. اما من دل و جرأت ندارم. به خودم اعتماد ندارم.... وجدانم آزارم می­دهد... دکتر هر روز اینجا می­آید... حدس می­زنم چرا می­آید. و به همین دلیل احساس ندامت و گناهکاری می­کنم. دلم می­خواهد خودم را به پای سونیا بیندازم و از او بخشش بطلبم... گریه کنم....»

ووی­نیتسکی(دایی وانیا):

«[تنها] رفت... [مکث] ده سال پیش در خانة مادرم می­دیدم­اش... آن وقت هفده ساله بود و من سی و هفت سالم بود. چرا آن روز عاشق­اش نشدم و ازش خواستگاری نکردم. خیلی آسان ممکن بود اتفاق بیفتد. و حالا زنم بود... زن من بود. از صدای طوفان هردو بیدار می­شدیم و از رعد به ترس می­افتاد. زیر گوش­اش می­گفتم نترس من اینجا هستم. چه افکار جالبی! چه سعادتی! از خوشحالی خنده­ام می­گیرد- آخ - خدایا چقدر فکرم مغشوش است. چرا پیر شده­ام. چرا احساسات مرا درک نمی­کند؟ این عبارات ظریف! اخلاق­بافی­های تنبلانه­اش، فرضیه‌های بی­معنی تنبلانه­اش درباره تباهی دنیا. اینها همه واقعاً برای من تنفرآور است [مکث] در زندگی گول خورده­ام. این پروفسور را می‌پرستیدم، این پیرخرفت نقرسی را، و مثل گاو برایش کار می­کردم. من و سونیا تا قوه داشتیم برای اینکه عایدات این ملک را زیاد کنیم زحمت می­کشیدیم. مثل دهاتی­های طماع سر تخم بَزرک و تخم کتان و حبوبات و شیر و ماست­اش چانه می­زدیم. به خودمان سخت می‌گذراندیم که یکشاهی یکشاهی جمع کنیم و هزار روبل هزار روبل برای­اش بفرستیم. به او و دانش­اش افتخار می­کردم. پروفسور زندگی من بود، نفس و وجودم بود. نوشته و گفته­های­اش همه به نظر من ملهم از نبوغ بود... خدایا اینها همه چه شد؟ کجا رفت؟ حالا که بازنشسته شده آدم می­تواند محصول زندگی­اش را ببیند. یک صفحه نوشته از خودش باقی نگذاشته. کاملاً گمنام است. هیچ نیست. مثل کف صابون. و من فریب خورده­ام، احمقانه فریب خورده­ام.»